Pobenedyktyński kompleks klasztorny z kościołem św. Michała, obecnie siedziba Wyższego Seminarium Duchownego, ul. Żeromskiego 6. Zajmuje znaczą powierzchnię Wzgórza Zawichojskiego. Konwent zakonny benedyktynek został sprowadzony w 1613 r. przez Elżbietę Sieniawską, a szereg budynków w stylu barokowym zostało wzniesionych na przestrzeni kilkudziesięciu lat XVII wieku. Kościół jest jednonawowy nakryty sklepieniami kolebkowo-krzyżowymi podtrzymywanymi przez zdwojone, jońskie pilastry.

W wyposażeniu zwracają uwagę: ambona w formie wyrastającego z leżącej postaci św. Benedykta drzewa genealogicznego zakonu benedyktynów, wykonana przez Mateusza Roskwitowicza w XVII w., pochodzącego z tego samego okresu dwa ołtarze boczne oraz stalle i ławki wykonane w warsztacie Marcina Czarnego.

Kościół poprzedza niewielki ogródek oddzielony od ulicy ogrodzeniem i kazalnicą. Wschodni bok ogródka zamyka domek kapelana i dzwonnica, od zachodu budynek dawnej furty klasztornej. Od zachodu do kościoła przylegają budynki dawnego klasztoru. Barokowe budynki mają ciekawą, bazylikową konstrukcję. Zespół pobenedyktyński jest znakomitym przykładem barokowej architektury klasztornej w Polsce. Od 1903 r. mieści się tutaj Wyższe Seminarium Duchowne.

Mieszcząca się w jednym ze skrzydeł klasztoru Biblioteka WSD przechowuje wiele cennych rękopisów, inkunabułów i starodruków (m.in. jeden z najstarszych w Polsce rękopisów Bogurodzicy).